دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من            برخـاست دود غـم، دگر از دودمان من

شـد آشـیـانـه‌ام قـفـس تـنـگ این جـهـان            جغـدی در این قـفـس شده هم‌آشـیان من

کـامـم که خود ز غـصّـهٔ ایـام تـلـخ بـود            شـد تـلـخ‌تـر ز هـمـسـر نـا مـهـربان من

هرکس به آب رفع عـطش می‌کند، ولی            یک جرعه آب، ریخته آتش به جان من

زهـر جـفـا ز لالـهٔ رویـم ربـوده رنـگ            بـا خـطِّ سـبــز آمـده حـکــم خــزان مـن

بـس نــاروا شـنـیـده‌ام و صـبـر کـرده‌ام            دردا که سخـت بـوده بسی امـتـحان من

آری یـتــیـم مـی‌شـود امــروز قــاســمـم            گـریـد بـه نــور دیـدهٔ مـن دیـدگـان مـن

زهـرا کجاست تا که در آغوش گرم او            آسـان بر آیـد از تن مجـروح، جـان من

تا بر زبـان بـرد مگـر از لطف، نـام ما            یک عمر «یا حسن» شده ورد زبان من

صد ره مرا ز عشرت فردوس خوشتر است            یک‌بار اگر که یار بگوید «حسان» من